Zonder dinsdagse training is de zaterdag het enig overgebleven bastion van voetbalvermaak. Maar liefst 15 man inclusief twee aanvullingen in de kleedkamer. Vochtig, donker en miezerig en een zwaar maar toch goed bespeelbaar grasveld. Onze tegenstander SEV had precies 11 man. Wel 11 fijne mannen, die we al jaren kennen. Tevoren afgesproken dat bij het uitvallen van een groenhemd iemand van ons wel met hun zou meedoen. Druivensuiker in de bidons voor de extra energie, je kunt nooit weten. Enfin, veldverlichting aan, ballen maar. Oud-teamlid Sjoerd had de fluit aan oud-teamlid Johan gegeven en die floot onzichtbaar, dus onberispelijk.
Dacht menigeen dat René met Ömar de doelpunten op de bank had gezet, toch werd er al snel gescoord. Goals die vaak begonnen bij spelers van de achterste en middenlinie. Zo blijkt dat succes vele vaders heeft. Bij rust was het 4-0. De tweede helft begon na een korte pauze op het veld. Met passes van minstens anderhalve meter werd Ardy in stelling gebracht en die pikte die middag, net als Ömar, zijn goaltjes mee. Erik draafde en draaide als vanouds, Jan viel niet achterover en Sebas liep de gaten dicht. Geen idee wie er verder gescoord heeft. Half-legale toeschouwer Frenk zag dat het goed was. Omdat je moet weten wat je weggeeft, trokken Bert en Jan de groene shirt aan ter aanvulling van onze tegenstander. Het was al met al een hartverwarmende middag en uiteindelijk werd het 10-1. Zo was het sinterklaascadeau drie punten en eindigde de middag ronduit positief. Een aantal moest meteen door naar de surprise-avond, niet wetend dat na het weekend iedereen nog een extra surprise kreeg. Die kon bij velen gelukkig met een zelftest negatief worden uitgepakt.
Hopelijk zaterdag uit bij TAC een nieuwe kans om te ballen. Tot dan!