• Het gevoel dat je gewonnen hebt

    24 nov 2019 Nico
    |
    • 0
  • Het gevoel dat je gewonnen hebt, terwijl je verloren hebt

    Het gevoel dat dit het een mijl-op-zeven onderneming is om in Driebruggen te komen klopte. Het was drie kwartier doorkachelen, maar dan heb je ook wat. Ver, ver verwijderd van het hoefijzer van Den Haag, ver voorbij de Haagse Poort, ergens in het achterland, daar moesten we zijn.
    Papekop stond er op het ANW-bord. Moest je links aanhouden. Papekop. Oukoop, Waarder Hogebrug, allemaal Zuid Hollandse exotica. En dan, eindelijk in Driebruggen aangekomen, kon je een van de drie bruggen niet over omdat de Sint net die brug had bereikt. Kleine Jan, Sebas en vooral Mark met zijn kinderen kwamen er niet zo maar langs en moesten de laatste kilometer naar het sportparkje van WDS aan de wandel, als ware het een vroegtijdige warming up. Degenen die wel tijdig waren kregen van Hans nog wat speltechnische tips onder het motto ‘ik kan het niet (meer) maar ik weet het (nog) wel’. In de kleedkamer hulde Bert zich in het afkledende groengeel met handschoenen en waren Sebas en Jan net op tijd voor de wedstrijd begon. 12 man precies, dus ook een vlagger, dus automatisch in de sterkte opstelling dit keer.
    De wedstrijd om de punten voltrok zich in een half uur. Drie persoonlijke slippertjes stelden de gelegenheidszwartgeklede gastheren in staat drie maal te scoren. Wij kregen wat spaarzame kansjes, meer zat er niet in.
    In de rust sprak onze aanvoerder… niet. Met de verrassende uitspraak ‘ken je beperkingen’ werden we zonder tactisch plan maar wel met het gevoel dat er iets moest gebeuren naar het veld gestuurd. En in de tweede helft ging het een stuk beter. Iedereen stak er energie in, meters werden gemaakt, ook de vuile, steeds meer passes kwamen aan, de ruimtes opgezocht en de weg naar voren gevonden. Had het gevoel dat we licht de overhand hadden. En dat waren er meer van het #fijnteam. Zelfs de jonge blindganger van de gastheren kon ons gevoel niet wegnemen, ondanks zijn onbeholpen druistigheid. Ondertussen was Bert gaan spelen en stond eerst Mark en toen kleine Jan in de goal, een blessurewissel. En die hielden hun doel mooi schoon. Zelf scoren bleef echter nog uit. Lange Jan loste een kopbal, die de keeper bij de eerste paal nog net met zijn voeten kon keren, de energieke Erik loste wat schoten, maar hun gelegenheidskeeper hield de nul. Tot de hoekschop van Erik, die Nico met het hoofd in de richting van de verre hoek in het zijnet wist te werken. Loon naar werken voor heel het team, die 0-1 voor van de tweede helft. Die voorsprong hebben we daarna niet meer weggegeven. Dat leidde tot een fijne derde helft, met een lange zit (met bijzonder lange douchebeurt van Sebas) nog in de kleedkamer en zette zich voort in de kantine. Het gevoel dat we hadden gewonnen overheerste het feit dat we punten in Driebruggen moesten achterlaten. Net als een van de bidons, die we zo langzamerhand over alle Zuid-Hollandse amateurvelden hebben verspreid. Och, de bidonmeister stuurt je wel een tikkie.

    Groet,
    Nico